Tidligere sjefsrådgiver for Pfizer: Hvorfor massevaksinere når en ikke aner hvilke uønskete effekter som kan komme?

av UK COLUMN REPORTERS

Dette er andre del av ein transkripsjon av dr. Mike Yeadon sitt vitnesbyrd på den 86 sesjonen til Stiftung Corona Ausschuss, som vart halden den 7. januar, 2022. Del I er her.

I denne transkripsjonen, som dekker den andre tjue-minuttsbolken av vitnesbyrdet, viser dr. Yeadon galskapen i å stikke sprøyta i heile befolkninga, og han hevdar produsentane med viten og vilje har vald ein produksjonsmetode som omgår gjennomtenkt dosering.

Så, over til vaksinane. Eg arbeidde for den biofarmasøytiske industrien i 32 år, så eg trur de kan ta det for gitt, men eg skal seie det igjen: eg er for innovative nye medisinar, gitt at dei er korrekt utvikla, brukt passande og sjølvsagt trygge nok, med tanke på nytte/risiko.

Så om du var til behandling for kreft på siste stadium, og hadde gjennomgått kirurgi, kjemoterapi, radioterapi og så bortetter utan resultat, då ville du kanskje vurdere ta i bruk ein medisin som kan ta livet av fem eller ti prosent av brukarane, dersom det kunne forlenge livet ditt med mange år – særleg viss du vart tilbydd sjansen til ein kur for å bli frisk. Og med nokre av desse gen-baserte medisinane, trur eg den opprinnelege intensjonen til dr. Robert Malone og andre var nettopp å behandle slike ting: du kunne putte eit protein frå din kreft inn i ein av desse vaksinane og tvinge immunsystemet ditt til å gjenkjenne det og øydelegge det. Og det kunne gi ein vidunderleg trygg, hittil ukjend, kjemoterapi.

Men om du skal effektivt behandle alle på planeten – og det skal du ikkje, men det er målet – så treng du “tryggleik, tryggleik, tryggleik”, som dr. Peter McCullough ville ha sagt det. Det er det første du skal bekymre deg for, viktigare enn sjølv “Virkar det?”: du er nøydd til å forsikre deg om at det er svært trygt, for du skal gi det til kanskje milliardar av menneske.

Eg har tidlegare sagt at mi første opplæring inkluderte toksikologi. Eg vart opplært av minst to personar som grunnla disiplinen mekanistisk toksisitet [studiet av korleis kjemiske eller fysiske agentar interagerer med levande organismar for å forårsake toksisitet, giftigheit, mrk.]: professor Jim Bridges og Dennis Park. Dei minna oss på at vi på 1950-talet ikkje dreiv med toksikologi i medisinindustrien. Dei ville gi medisinen til to hundar og fem høner, og viss den ikkje drap dei, så ville dei byrje å gi den til menneske. Så gale var det for sytti år sidan.

Vi fekk nokre kraftige oppvekkarar på slutten av 1950-talet, tidleg 1960-tal, med thalidomid til dømes: det er ei sak dei fleste kjenner til. På den tida trudde dei at spedbarn var trygge i mors mage, så det “ville ikkje vere noko problem” om du gav ei gravid kvinne ein medisin. No veit vi at fosteret er svært sensitivt til forstyrringar i miljøet sitt, så vi gir aldri nokosinne nyoppfunnen medisin til gravide kvinner. Vi skal kome tilbake til det; vi gjer definitivt det [med Covid-injeksjonar].

Bekymringsverdig design

Så – på grunn av mi toksikologi-opplæring og gode skjøn på kva som trengst i forskning på og utvikling av nye medisinar – så snart eg såg på [Covid]-vaksinane vart eg rett skremd, fordi dei var av ein ny type. Desse hadde aldri før vorte masse-føreskrivne til menneske i det heile, så det kunne ikkje finnast nokon måte å vite kva slags uønska effektar som kunne kome. Og sjølvsagt, det ein gjer, er omhyggelege empiriske studiar. Ein bør gjere alle moglege slags studiar. Tommelfingerregelen bør vere: om du kan kome på eit uromoment, så lyt du vise korfor det ikkje kjem til å skje. Så du designar eit passande eksperiment. Du må prøve å “drukne kvalpen din”, som vi brukte kalle det. Det er ikkje ein god jobb, men du er nøydd å gjere den. Du kan ikkje berre håpe at “det går nok bra til slutt”; det gjer det verkeleg ikkje.

Då eg såg på [Covid]-vaksinane vart eg bekymra, av fleire grrunnar. Éin var: alle fire – AstraZeneca, Johnson & Johnson, Pfizer og Moderna – dei hadde alle omtrent det same designet, enten dei brukte mRNA eller eit viral-kommunisert DNA. Dei koda berre piggproteinet, den biten som stikk ut av ball-med-piggar-modellen av viruset. Og til dags dato veit eg ikkje korleis dei alle valde berre piggproteinet, for vi veit no at det er sant at menneskeleg immunitet handlar mykje meir om å skjøne djupa av molekylstrukturane inni ballen med piggar. Så eg tenkte det var dårleg, berre ein immunologisk sett ulærd ting [å gjere], å berre velje ut utside-delen av viruset.

Men deretter, etter berre ein halvtime med søk etter forskningsrapportar og slikt, ikkje så mykje etter koronavirus-piggproteinet, for det er relativt nytt, men etter liknande, eksterne protein på andre virus. Innan ein halv time forstod eg at dei alle hadde ein type uønska biologiske eigenskapar: dei er ikkje berre til for å forankre viruset til overflata av ei celle, sjølv om dei gjer det óg, men dei er i tillegg biologisk aktive – som forventa, eigentleg. Dei interagerer med immunsystemet og med koagulasjonssystemet.

Wolfgang Wodarg starta, og eg slutta meg til, ein to-persons appell, ein petisjon til European Medicines Agency, der vi sa: “Ikkje godkjenn desse vaksinane enno. Det er ei handfull bekymringsmoment som vi trur vil skje, og de er nøydde til å sette ned farten.” Og eg trur to av dei fire [bekymringsmomenta] har blitt testa og vist seg å stemme. Og det tredje ser heller ikkje bra ut.

Så designet var giftig, ‘toxic by design’. Det ville alltid skade folk.

(Siste del av del 2 fortsetter i morgen)

https://www.ukcolumn.org/article/dr-mike-yeadons-key-testimony-part-ii-vaccine-damage

Post Views: 86

Les artikkelen direkte på derimot.no