Derimot: Russlands Ukraina-plan for denne sommeren. Målrettet gnage ned Ukrainas styrker. – Derimot
derimot.no:
Som Sun Tzu skriver i den klassiske boken om hvordan en best kan føre krig, «Krigkunst», er en forutsetning for å vinne en krig ikke bare at en må kjenne seg selv. Like viktig er det å kjenne motstanderen. Bare hvis en kjenner begge sider vil en kunne vinne en krig.
Situasjonen i vesten, hvis en bruker NRKs militære kilder, men også slik jeg leser vestlige ledere, er den at de hverken kjenner seg selv eller fienden. De har et oppblåst bilde av egne krefter, med oppblåst selvbilde, selvhøytidelig og med storhetsforestillinger.
Motsatt blir Russland vurdert slik vi har sett det fremstilt i utallige Hollywoodversjoner, som dumme eller naive med utdatert utstyr sml. med vestens sine hypermoderne verktøy og våpen. I den seinere tid er de fremstilt som onde – naturligvis fordi de har fremgang på slagmarken.
Den smertefulle erkjennelsen som ingen orker å ta innover seg er at Russland har vunnet våpenkappløpet med vesten både i kvalitet og kvantitet. Akkurat nå slåss de i Ukraina med venstre hånd på ryggen og vil kunne slå et samlet Nato i en landkrig i Europa.
Det er naturligvis min mening etter å ha fulgt utviklingen i snart ti år. Jeg har forbauset meg mer og mer over hvorfor en i vest ikke har sett det som er i ferd med å skje. Men det som har slått meg er at en vest har vært så ruset på sin egen fortreffelighet og overlegenhet at en ikke har tatt Russland på alvor.
Nå møter virkeligheten dem i ukrainakrigen. Mange fortsetter virkelighetsflukten, mens de mest nøkterne forstår nå hva som er i ferd med å skje. Krigen vil tvinge stadig flere til å forholde seg til verden slik den faktisk er og ikke slik en har innbilt seg at den var. Ønsketenkningens tid er forbi. Vi skal være glad for at det er nøkterne russiske ledere som er motpart og ikke slike som vi holder oss med i vest: Virkelighetsfornektere og ønsketenkere. Det er de som er farlige for andre, særlig hvis de får krigsmidler å leke seg med.
Under har vi oversatt en artikkel fra en russisk politisk analytiker. Som vanlig holder slike folk en langt mer nøktern og saklig tone enn det vi kan finne i vesten fra de som forsvarer vår politikk.
Knut Lindtner
Redaktør
Sergey Poletaev: Her er Russlands plan for Ukraina denne sommaren
Vestens kostnadar med å støtte Kiev aukar stadig. Det betyr at det beste valet for Moskva er å vente.
Frå tid til anna spør folk om korfor ikkje Russland agerer meir bestemt i Ukraina, og korfor det verkar som om dei drøler. Nokre seier det kjem av veikskap, andre mistenker hemmelege avtalar med Vesten, og det verkar som det finst teoriar for ein kvar smak.
I røynda er svaret klart og tydeleg og openlyst. Dette året og det neste har Russland budsjettert med omlag 5-6% av BNP på Ukraina-konflikten, og Kreml si oppgåve er å bruke desse relativt små ressursane så effektivt som mogleg. Dei har til hensikt å nå militæroperasjonens mål utan ny mobilisering, og å bevare både ein roleg og velfungerande økonomi og landets indre stabilitet.
Sjølv om frontlinja har vore stort sett statisk sidan hausten 2022, er den politiske situasjonen, og tilstanden som konflikten truleg endar i, i radikal endring – i Russlands favør. Med liten risiko, og til ein relativt låg økonomisk pris, vil president Vladimir Putin sakte, men sikkert, få det på sin måte.
Ikkje venting, men førebuing
Det blir meir og meir snakk om ein snarleg komande russisk offensiv. Som med den ukrainske «motoffensiven» for eit år sidan, hevdar kommentatorar at dei veit nøyaktig kor den vil finne stad (mot Kharkov eller Sumy), når den skal skje (i mai eller juni), og dei er på førehand sikre på at den vil bli avgjerande for heile konflikten, og så vidare.
Men for oss ser det ut til at Kreml ikkje ønsker nokon stor marsj mot Ukrainas nest største by denne sommaren, og her kjem korfor:
For det første er det mangel på erfaring. Vi snakkar om ein operasjon i storleiksorden Aust-fronten under Andre verdskrig, og noko slikt har aldri blitt gjort under den noverande kampanjen. (Den 22. februar, 2022 tel ikkje, fordi fienden ikkje var fullt mobilisert, og frontlinja eksisterte eigentleg ikkje, så der var ikkje behov for å bryte seg gjennom noko som helst).
I ein kvar konflikt trengst det stadig større styrkar for offensive slag, og ein treng å skaffe til vege passande utstyr, strategiske og taktiske teknikkar, offiser- og stabskorps. Spranget frå ein fem-månadars operasjon for å ta Avdijevka til ein rask og vellykka okkupasjon av Kharkov eller Sumy, verkar ufatteleg stort.
Og dei styrkane og midla som trengst, er enno ikkje på plass. Jau, vi har reservar på rundt 150 000–170 000 folk. Jau, fleire folk melder seg til militærteneste kvar månad enn Ukraina fangar inn frå holer og på gatene, og det betyr at tala framleis veks. Men ein masse av soldatar er ingen armé. Dei treng våpen, utstyr, trening, erfarne offiserar, stabskapasitet, ammunisjon, luftfarty og andre ting.
Russlands forsvarsminister Sergey Shoigu har sagt at formasjonen av to nye generelle arméar vil fullførast innan slutten av 2024. Så Dei russiske væpna styrkane vil først nå toppform om åtte til ni månadar, og då bør kåra for å opne ein front nummer to vere openlyse.
Men kva med denne sommaren? Med mindre den ukrainske fronten brått kollapsar, vil vi truleg få sjå ein sakte og tilmålt progresjon, med kamp om kvart felt og kvar landsby, kombinert med simultane luftangrep djupt inn i fronten og langt bak i Ukraina.
Trass i stadig meir sofistikerte ukrainske motangrep, vil eit slikt scenario utmatte fienden mykje raskare enn det utmattar oss, noko som betyr at innan utgangen av året eller inn i komande sommar vil styrkebalansen ha skifta endå meir i vår favør. Det er i alle fall det generalstaben vår reknar med.
Dersom Ukrainas styrkar brått skulle vakle i Donbass, Kharkov-regionen eller Saporosje (Zaporozhye), så vil reservane vi allereie har i sona rekke for suksess.
Samtidig er russiske offensive operasjonar av operasjonell (medium) skala moglege i vår eller sommar, særleg dersom arméen til Kiev byrjar bøye seg meir enn den gjer no. Dette er ikkje berre ei øving og ein måte å få erfaring på. men også, i tilfelle suksess, ein demonstrasjon overfor fienden av at vi veit korleis ein offensiv skal startast, at vi veit presis kva som skal gjerast, og at vi vil gjere det om att om nødvendig.
Allereie er den generelle opinionen i Vesten at Ukraina ikkje kan vinne. Så den nye debatten vil gå på om ein skal forhandle eller slutte seg direkte til kampane (det siste verkar urealistisk, men meir om det etterpå). Og alt dette er blanda med ein samtitig generell opinion om at Putin ikkje kan angripe, at den russiske arméen er utmatta og så vidare.
Når danninga av dei nye arméane som er skildra over er ferdig, og det er bestemt å flytte dei til den ukrainske grensa, så vil den andre fronten bli forkynt i Ukraina og i Vesten, og dette i seg sjølv kan bli ein avgjerande faktor. Putin vil såleis tilby fienden eit val – enten godta vilkåra våre (avvæpning og nøytralitet for Ukraina, så vel som andre kontrollmekanismar) eller førebu seg på ein ny runde, noko vi er mykje betre førebudde på enn de er.
Med andre ord, om de ikkje gjer det på den hyggelege måten, vil vi ta det vi vil ha med makt.
Når ambisjonane ikkje står til kva som er mogleg
Sjølvsagt vil ikkje Vesten sitte stille og vente på at Russland får det på sin måte utan å gjere noko. Men etter at fjorårets ukrainske motoffensiv slo feil, har det ikkje dukka opp nokre klare idéar om korleis ein skal slå Moskva.
Og det som verre er, sett frå perspektivet til Russlands opponentar, den politiske splittinga i Vestlege land har nådd slike proporsjonar at det er på tide å snakke om ikkje strategien til blokka som eit heile, men om solidariteten til dei globalistiske elitane som møter veksande opposisjon både i sine eigne land og i landa i sør. Som resultat kjempar dei med å realisere ambisjonane sine.
Kva snakkar vi om? Sist haust vart det bestemt at Ukrainas oppgåve var å halde, bygge og angripe – altså å oppretthalde fronten, bygge forsvarsverk og bombardere Russland så smertefult som mogleg – og samtidig gjenoppbygge arméen og førebu seg for avgjerande sigrar på slagmarka i 2025; etter det ville ein utmatta Putin sikkert måtte gå med på fred.
Den første delen gjeld framleis (særleg om Russland ikkje rykker fram nokon stad); den andre er vanskelegare – på grunn av politisk kjekling og ein generell mangel på våpen, rekk ikkje forsyningane til sjølv dei noverande behova til Kievs væpna styrkar, og sjølv om situasjonen i Ukraina ikkje er så katastrofal som dei profesjonelle «sørgarane» i Vest-pressa påstår kvar dag, blir den sakte men sikkert verre. Med andre ord går alt etter Putins plan, heller enn Vestens – gradvis blir den ukrainske arméen svakare, ikkje sterkare.
I tillegg til problema med Vestlege våpen, er det eit anna: Ukraina går lens for soldatar. Ifølge diverse estimat har oppimot ein og ein halv million menneske vore innom dei ukrainske væpna styrkane under konflikten. I starten bestod styrkane av dei som ville kjempe, eller i det minste ikkje var imot det.
Men no er det ikkje så lett. Forsøk på å auke innrulleringa i den ukrainske arméen blir møtte med total sabotasje, både frå bekymra menn som flyktar i hopetal frå dei militære rekrutterarane, og frå parlamentarikarar som ikkje kunne bestemme seg om eit lovforslag om å utvide mobiliseringa etter hausten.
Så Vesten, traumatisert av Ukrainas nederlag i fjor, nøler no med å forsyne landet med nye våpen frå knappe lager – og samtidig ser dei ingen motivasjon for å levere meir så lenge ukrainarane sjølve er uvillige til å kjempe. Ein vond sirkel.
Mot denne bakgrunnen ser den andre delen av den grandiose planen, vendepunktet i året som kjem, meir ut som sjølvtilfredsheit i stilen «eg skal starte eit nytt liv på måndag». Det er ikkje noko snakk om å auke Vestlege forsyningar til Ukraina i 2025, og sjølv oppretthald av noverande mengd og budsjettfinansiering (rundt 40 milliardar dollar i året) er seriøst uvisst.
Kreml er fult ut klar over dette og aukar kostnadene for Vesten. Som resultat av angrep på energi-sektoren, har Ukraina gått frå å vere eit donor-land til eit som treng elektrisitetsforsyningar frå EU og store investeringar for å gjenoppbygge øydelagde kraftverk – alt betalt av Vesten, sjølvsagt. Angrepa på gasslager i vest-Ukraina aukar risikoen for forstyrringar i oppvarmingssesongen til vinteren igjen, og så vidare.
Som vi har sagt mange gongar, står Vesten overfor eit vegval – trekke seg frå konflikten og forhandle med Russland, eller betale og gå til krig sjølve. Macron har blåst opp ein prøveballong, og reaksjonen både i Frankrike sjølv og blant NATO-medlemmar med minst litt fungerande arméar har vist at nei, det blir ingen Vestlege troppar av betydeleg storleik i Ukraina i overskodeleg framtid.
I møte med vegskillet har Vesten ikkje greidd å velge veg og har i staden stått og sett på Ukraina som sakte tapar. Det er no verdt å vente og sjå om det blir tatt nokre fundamentale avgjerder på NATO-toppmøtet i juli; om Kongressen i USA vil greie å gi Ukraina pengar og, viktigare, om desse pengane faktisk vil hjelpe landet og ikkje berre forlenge seigpininga. For ikkje å nemne om Kiev til slutt kan løyse mobiliseringsproblemet utan å utløyse opprør i baktroppane. Og framfor alt, la oss sjå om Vesten kan kome opp med ein samanhengande plan som vil tvinge Kreml til å ta risikable sjansar.
Viss ikkje, viss ting held fram som no, kan Russland halde fram med å lene seg tilbake og vente på at Ukraina skal falle i hendene på dei som ei overmoden frukt.
Moskva har minst eit par år på seg til å gjere det slik. Kor lang tid har Kiev?
Omsett av Monica Sortland
Forsidebilde: André Ravazzi
https://www.rt.com/russia/595831-heres-russias-plan-for-ukraine
