Vi vart leidde på villspor og manipulerte i «demokratiets» namn; så – poff! – kollapsa alt over natta
av Alistair Crooke, 8. juli, 2024
Vi ser tydeleg samanbrotet til manipulasjonen som har avgrensa diskursen til innanfor dei ulike Washington-landsbyane.
Medredaktør for avisa Wall Street Journal, Gerry Baker, seier: «Vi har blitt ‘gaslighta’ og bedradde» – år etter år – «alt saman i ‘demokratiet’ sitt namn’». Det bedraget «kollapsa» med presidentdebatten på torsdag.
“Før verda såg sanninga … [mot] ‘desinformasjonen’ … fiksjonen om Mr. Biden sine evner … antyder at dei [Demokratane] påviseleg trudde at dei kunne kome unna med å promotere det. [Men] ved å gjenta den fiksjonen avslørte dei og sin forakt for velgarane og for sjølve demokratiet.”.
Baker held fram:
“Bidens suksess kom av at han gjorde det til livsverket sitt å halde seg på partimatta. Som med alle politikarar med ego som langt overgår talenta, klatra han opp den oljeglatte pålen ved å slavisk følge partiet sitt, same kor det bar… Til sist vart han – med sin ultimate partiservilitet – visepresidenten til Barack Obama, det ultimate målet for lojale undermålarar: topp-posisjonen for den fullkomne ‘ja-mann’”.
“Men så, akkurat då han var klar for å drive inn i ei komfortabel og velfortent gløymsle, trengde partiet hans ein frontfigur… Dei søkte ein lojal og påliteleg gallionsfigur, eit komfortabelt flagg for den progressive skuta som skulle segle inn i dei djupaste delane av amerikansk liv – på ei misjonsreise med oppdrag å fremje statisme, klimaekstremisme og sjølvoppflengande woke‘isme. Det fanst ikkje noka skute som var meir lojal og komfortabel enn Joe”.
Viss dette stemmer, kven er det då som har ‘trekt i USAs strengar’ desse siste åra?
“De [Demokrat-maskina] får ikkje bedra, hykle og manipulere oss i fleire år om korleis denne mannen var både brilliant kompetent i jobben og ei helande kraft for det nasjonale samhaldet – og no, når bedraget er avslørt, fortelle oss at det er ‘leggetid for Bonzo’; ‘takk for tenesta, og la oss no gå vidare’”, åtvarer Baker.
President Joe Biden, først helt og nå skurk?
“[No] går det forferdeleg gale. Store deler av partiet hans har ikkje lenger bruk for han… med eit oppsiktsvekkande utspekulert bait-and-switch-salstriks [prøver dei no å] bytte han ut med ein som er meir nyttig for saka. Ein del av meg meiner at dei ikkje burde få lure seg unna med det. Eg er no i den merkelege tilstanden at eg heiar på stakkars mumlande Joe… Det er freistande å seie til Demokrat-maskina som frenetisk mobiliserer mot han: de får ikkje gjere dette. De får ikkje bedra, hykle og gaslight’e oss i fleire år.”.
Noko betydeleg har gått sund i «systemet». Det er alltid freistande å plassere slike hendingar innanfor «augeblinkens tidsrammer», men sjølv Baker verkar ymte om ein meir langvarig syklus med manipulasjon og bedrag – ein som først no brått har brote ut til ope skode for alle.
Slike hendingar – om enn tilsynelatande flyktige og med augeblinkspreg – kan vere varsel om djupare strukturelle motsetningar som rører på seg.
Når Baker skriv om Biden som det siste «komfortflagget» som dei herskande skikta kan segle under inn i dei djupaste avkrokane av amerikansk liv – «på ei misjonsreise med oppdrag å fremje statisme, klimaekstremisme og sjølvoppflengande woke‘isme» – refererer han truleg til 1970-talets æra av Den trilaterale kommisjonen og Club of Rome.
Det var på 1970- og 1980-talet at den lange bogen av tradisjonell liberalisme gav opp plassen sin til eit ope illiberalt, mekanisk «kontrollsystem» (direktør-teknokrati) som i dag bedragersk poserer som eit liberalt demokrati.
Emmanuel Todd
Emmanuel Todd, den franske antropologi-historikaren, eksaminerer dei lengre dynamiske tidslinjene til hendingar som utfalder seg i dag: Hovudkatalysatoren for endringane som førte til Vestens nederlag (La Défaite de l’Occident), var implosjonen til ‘anglo-protestantismen’ i USA (og England), med sine tradisjonar for arbeid, individualisme og industri – eit livssyn dei den gong meinte hadde kvalitetar som gjenspegla Guds nåde via materiell suksess, og som framfor alt stadfesta at ein var medlem av «Guds utvalde».
Medan den tradisjonelle liberalismen hadde sine skikkar, har nederlaget for dei tradisjonelle verdiane utløyst den glidande overgangen til direktør-teknokratiet, og til nihilisme. Religion lever vidare i Vesten, om enn i ein slags «zombie-tilstand», seier Todd. Slike samfunn, argumenterer han, slit – utan ein rettleiande metafysisk sfære som gir folk ikkje-materiell næring.
Men den innkomande doktrinen om at berre ein rik finanselite, teknologi-ekspertar, leiarar av multinasjonale konsern og bankar har dei eigenskapane som trengst – framsyntheit og teknologisk skjøn – for å manipulere eit komplekst og stadig meir kontrollert system, endra politikken fullstendig.
Skikkar, normer, moral var borte – og det var og empatien. Mange fekk kjenne på kor fråkopla og likesælt det kalde teknokratiet var.
Så når ein senior-redaktør i Wall Street Journal fortel oss at «bedraget» og «gaslightinga» kollapsa med CNN-debatten mellom Trump og Biden, så bør vi lytte; han seier at bindet for auga på folk endeleg fall av.
Debatten avslørte den politiske svindelen som har pågått i mange tiår og som mediene og de som står bak og styrer mediene har regissert.
Det som vart gaslighta, var fiksjonen om demokrati og om at USA – sjølverklært i eige manus – liksom er menneskeslektas pioner og stifinnar: USA som den ekspsjonelle nasjonen, den singulære, rein-hjarta døyparen og innfriaren av alle forakta og nedtrampa menneske; det “siste, beste håpet for jorda”.
Sanninga var heilt noko anna. Sjølvsagt kan statar «leve ei løgn» i lang tid. Det underliggande problemet – poenget som Todd så spennande viser – er at ein kan lykkast med å bedra og manipulere folkeopinionen, men berre opp til eit visst punkt.
Sanninga var at det rett og slett ikkje fungerte.
Det same gjeld for «Europa». EU sine ambisjonar om å bli ein global geo-politisk aktør, var avhengig av at ein gaslighta folket om at Frankrike, Italia og Tyskland et al kunne halde fram som ekte nasjonale einingar – sjølv medan EU ved hjelp av svik og bedrag hola ut alle prerogativ (særrettigheter) for nasjonal avgjerdstaking. Mytteriet i dei nylege europeiske vala gjenspegla denne misnøyen.
Folk vil ikke ha alle løgnerne lenger og stemmer derfor på de feile folkene.
Tilstanden til Biden har sjølvsagt vore kjend lenge. Så kven er det som har drive forretninga, tatt kritisk viktige daglege avgjerder om krig, fred, samansetninga av domstolane og grensene for statsmakta? Artikkelen i Wall Street Journal gir eitt svar: «Rådgivarar som ikkje er folkevalde, partimedlemmar som set lojaliteten til partiet framfor alt anna («party hacks»), renkesmiande familiemedlemmar og tilfeldige spyttsleikande følgarar tar dei sentrale daglege avgjerdene» i desse sakene.
Kanskje lyt vi forsone oss med det faktum at Biden er ein sint, senil mann som skrik til staben sin: «Under møte med dei som set ihop formelle briefing-rapportar, har visse seniortenestemenn iblant gått langt for å kuratere informasjonen i forsøk på å unngå å provosere fram ein negativ reaksjon».
«Det er ofte ‘Du kan ikkje inkludere dét, det vil sette han igang’ eller ‘Sett inn dét, det likar han’» sa ein senior i administrasjonen. «Det er veldig vanskeleg, og han skremmer livsk*ten av folk.» Han la til: «Han tar ikkje imot råd frå nokon andre enn dei fem topp-assistentane, og det blir ein perfekt storm fordi han berre blir meir og meir isolert frå deira forsøk på å kontrollere det».
Seymour Hersh
Seymour Hersh, den velkjende undersøkande journalisten skriv:
“Bidens drift mot tomheit har gått føre seg i fleire månadar, medan han og hans utanrikspolitiske rådgivarar har pressa på for ei våpenkvile som ikkje vil kome i Gaza, samtidig som dei held fram med å levere våpena som gjer ei våpenkvile mindre sannsynleg. Det er eit liknande paradoks i Ukraina, der Biden har finansiert ein krig som ikkje kan bli vunnen – men likevel nektar å delta i forhandlingar som kunne ha sett ein stoppar for mannefallet».
“Sanninga bak alt dette, som vi har fått oss fortalde i fleire månadar, er at Biden rett og slett ‘ikkje lenger er der’ – når det gjeld å forstå motsetningane i politikken som han og hans utanrikspolitiske rådgivarar har ført”.
På den eine sida fortel Politico oss: “Bidens trangsynte senior-team er godt kjende med dei faste assistentane som framleis har presidentens øyre: Mike Donilon, Steve Ricchetti og Bruce Reed, samt Ted Kaufman og Klain på utsida”.
“Det er dei same folka — han har ikkje skifta ut desse folka på 40 år … antalet personar som har tilgang til presidenten har blitt mindre og mindre og mindre. Dei har grave seg djupare ned i bunkersen i fleire månadar no.” Og, sa strategen, “di meir du går i bunkersen, dess mindre lyttar du til andre”.
Så med Todd sine ord: avgjerder blir tatt av ein liten ‘Washington-landsby’.
Sjølvsagt sit Jake Sullivan og Blinken i sentrum for det som blir kalla «inter-byrå-synet» dere politikk for det meste blir diskutert. Det har ikkje samanheng med staden i National Security Committee – men er i staden spreidd som i ei matrise av innbyrdes forbundne ‘klynger’ som inkluderer det militær-industrielle komplekset, Kongress-leiarar, stor-donorar, Wall Street, finansdepartementet, CIA, FBI, nokre kosmopolitt-oligarkar og «adelsprinsane» («princelings») i sikkerheits-/etterretningsverda.
Alle desse «prinsane» let som dei har ein utanrikspolitisk synsvinkel og kjempar som kattar for å verne sjølvråderetten til territoriet sitt. Iblant kanaliserer dei synet sitt via NSC, men om dei kan vil dei sende bodskapen sin direkte til ein eller annan «nøkkelaktør» som har ein eller annan «Washington-landsby» sitt øyre.
Wolfowitz-doktrinen kunngjør USAs status som verdens eneste gjenværende supermakt etter sammenbruddet av Sovjetunionen. Doktrinen proklamerer at hovedmålet til USA er å beholde denne statusen.
Ikkje desto mindre ligg, i botnen, Wolfowitz-doktrina frå 1992 som understreka USAs overlegenheit til ein kvar pris i ei post-sovjetisk verd som – saman med å «knuse rivalar, kor dei enn måtte dukke opp» – framleis er den gjeldande doktrina som innrammar «inter-byrå»-grunnlinja.
Dysfunksjon i hjartet av ein tilsynelatande velfungerande organisasjon kan halde på i mange år før det oppstår eit reelt medvit blant folk om nedgangen til dysfunksjonalitet. Men så, plutseleg – når ei krise oppstår eller ein presidentdebatt slår feil – så «poff!», og vi ser tydeleg samanbrotet til manipulasjonen som har avgrensa diskursen til innanfor dei ulike Washington-landsbyane.
I dette lyset blir nokre av dei strukturelle motsetningane som Todd skildra som utløysande faktorar til Vestens tilbakegang/nederlag uventa «opplyste» av hendingar: Baker sette høglys på éi: Faust-kuppet: glansbildet av eit liberalt demokrati i tandem med ein «klassisk» liberal økonomi versus realiten med eit uliberalt, oligarkisk leiarskap som sit på toppen av ein hyper-finansialisert korporativ økonomi som både har soge livet ut av den klassiske, organiske økonomien og skapt giftige ulikskapar.
Den andre faktoren som medverka til Vestens tilbakegang er Todd sin observasjon at Sovjetunionens implosjon (sammenklapping) gjorde USA så kjepphøge at dei utløyste ei paradoksal lansering av ein global «regel-basert orden»-begrunna imperieekspansjon versus den realiteten at Vesten allereie blir oppeten nedanifrå frå røtene sine.
Den tredje faktoren for tilbakegangen, argumenterer Todd, handlar om at USA erklærer seg som den største militærnasjonen på Jorda – versus sanninga om eit USA som lenge har kvitta seg med mykje av sin industrielle produksjonskapasitet (spesielt den militære kapasiteten), men likevel vel å krasje ihop med eit stabilisert Russland, ei stormakt som er komen tilbake, og med Kina som har instansiert (etablert) seg som verdas industrielle Behemot (et religiøst, fryktinngytende dyr, fra Jobs bok) (inkludert militært).
Desse uløyste paradoksa vart det som utløyste Vestens nederlag, seier Todd. Han har eit poeng.
