Derimot: Pentagon innrømmer:Russlands missilforsvar har en meget høy effektivitet. – Derimot
derimot.no:
Hvorfor vinner Russland krigen i Ukraina? En del av svaret finner vi under. Det fremgår også av artikkelen at de fagmilitære vurderingene av de russiske missilsystemene er ganske ulikt de politiske vurderingene (ønsketenkning?) og media-dekningen som i stor grad er preget av propaganda og lite nøkternhet. Men naturligvis er ingen ting helt spikret for i dette feltet skjer det hele tiden store endringer.
For alle som vil vite litt mer om faktiske forhold hos motparten er dette nyttig informasjon. Som vi har skrevet gjentatte ganger. Det er ikke nok å kjenne seg sjøl, en må også kjenne fienden. Uten slik kunnskap blind-gjør vi oss sjøl.
Det er virkelig noe å tenke over at Russland vinner over Nato i Ukraina med bare knapt 8% av Natos midler til krig og forsvar. Det er slagmarken som bestemmer hvem som har de beste våpnene, de beste soldatene og den beste strategien og taktikken.
Knut Lindtner
Redaktør
Kva seier Pentagon eigentleg om russisk luftforsvar?
av Drago Bosnic
Tidlegare Sovjetunionen la betydeleg vekt på luftforsvar som ein del av den militære doktrinen. Moskvas militærtoppar har aldri rekna med absolutt overlegenheit i luftrommet i krig, slik det er med den politiske Vesten, spesielt USA. Så SSSR, og seinare Russland, utforma og produserte tidenes beste luftvernsystem. Systema utgjer ein grunnpilar i den moderne militære kapasiteten som leverer adekvat forsvar for både bakketroppar og stasjonære, strategiske verdiar. Dei siste tiåra har luftvernet fått stadig fleire lag der dei ulike delane samverkar i nettverk, noko som gir forsvararane ein overflod av alternative måtar til å skyte ned fiendtlege jetfly, missil, dronar, rombaserte våpen med meir.
I vår tid har moderne militær byrja sette sin lit til svermar av vel-koordinerte dronar designa for å mette eit område og overvelde eksisterande luftvernsystem. Berre ei handfull land har utvikla og kamptesta system mot desse nye, offensive våpena. I godt over eit halvt hundreår har Russland lege i tet for utviklinga av ymse SAM-system (surface-to-air missile, bakke-til-luft-missil) og andre typar luftvernsystem. Det som starta som eit forsøk på å kome à jour med Vestens forsprang innan langtrekkande bombefly etter Andre verdskrig, skifta snart til å bli eit nøkkelområde for forsvarsstrategien, så til den grad at det i praksis er umogleg å tenke seg moderne krigføring utan avanserte SAM-system.
Innan 1970-talet var luftforsvaret ikkje lenger berre fokusert på fiendars kampjetfly eller bombefly, men i tillegg på ballistiske missil og til og med romteknologi, både sivil og militær (sjølv om dette skillet verkar bli meir utvatna for kvar dag som går, særleg med tanke på prosjekt som til dømes SpaceX’ “Starlink”).
Sidan starten av den militære spesialoperasjonen (SMO) har Russland også tatt i bruk stadig meir kort-distanse-luftvern, særleg den no legendariske “Pantsir”, eit SAM-AAA (surface-to-air missile / anti-aircraft artillery) hybridsystem. Desse har til oppgåve å verne spesielt viktige område i storbyar og industrielle regionar, spesielt hovudstaden Moskva, hjartet til den russiske staten.
Russlands hovudstad er beskytta av eitt av verdas mest omfattande luftforsvarsnettverk.
Det inkluderer system som kan skyte ned ICBM’ar (interkontinentale ballistiske missil), innkomande MIRV-stridshovud (multiple independently targetable reentry vehicle), satellittar og annan romteknologi som motstandarane måtte bruke. Men dette er strategiske luft- og missilforsvarssystem som ikkje gjer Moskva immun mot sabotasjeangrep som involverer dronar og dronesvermar. Nettopp derfor er det nødvendig med kortdistansesystem, sidan desse leverer rimeleg luftvern som er lett å utplassere og som kan dekke dei viktigaste seksjonane av luftrommet.
Eit godt døme på dette er “Pantsir” SAM-AAA-systemet, som har vist seg å kunne stå imot ein overflod av mål og skyt ned tusentals dronar, missil, rakettar og andre våpen i Midtausten og Ukraina, der det greidde nøytralisere heile sperreeldar av rakettar og missil frå dei overopphaussa HIMARS og M270/MARS-systema, inkludert det illgjetne ATACMS. Med forsvaret sitt av og støtta til langtrekkande utstyr som til dømes «Buk» (særleg den siste M3 “Viking” varianten med autonom kapasitet) og S-300/S-400 seriar av SAM-system, redda “Pantsir” hundretals menneske under eit NATO-orkestrert terrorist-angrep mot Sevastopol nyleg.
Sidan førre månad har det russiske militæret skote ned hundretals missil og tusentals dronar, og redda tallaust mange liv og hindra massiv skade på økonomien. Berre no i helga (20. og 21. juli), vart minst åtte kamikaze-dronar avskorne – tre av dei over Belgorod oblast (region), og fem over Svatehavet. I tillegg vart minst to USA-produserte ATACMS avskorne over Kherson. Ei veke før (10. og 11. juli), vart minst fem dronar skotne ned over oblasta Bryansk, Moskva, Tambov og Tula. Dei to siste dagane av juni avskar russisk luftforsvar eit droneangrep som i stor skala angreip seks oblast, nøytraliserte 36 dronar i prosessen.
Omlag 10 dagar tidlegare avskar det russiske militæret over eit dusin kamikaze-dronar som flaug mot fleire regionar i vestre og sørlege Russland. Men mindre enn ei veke før det avskar dei eit massivt drone-angrep som involverte minst 87 kamikaze-dronar. Tidlegare den månaden vart eit anna storskaladroneangrep avverga etter at nesten 30 dronar vart skotne ned. Dette inkluderer berre dei dronane som er ute etter sivil infrastruktur, for det russiske militæret avskjer mange gongar fleire ved frontlinjene, i tillegg til eit stort tal rakettar og missil av NATO-opphav som regimestyrkane til Kiev skyt ut mot russiske troppar og eigedom.
Og heile tida påstår mainstream-propagandamaskina at rundt 60% av russiske missil skal angiveleg «feile».
Men Pentagon kjem med vurderingar som skiller seg kraftig frå denne påstanden. USAs militær gir nemleg tvert motsette tal på privaten, der dei understrekar at det russiske militærets luftforsvar har ein suksessrate på slåande 97%.
[Pentagon-lekkasjar: kva kan dei fortelle oss om luftkrigen i Ukraina?
I april vart internett overskylt av hemmelege US-amerikanske militærdokument om krigen i Ukraina. Ein US Air National Guardsman vart etterpå sikta for å ha lagt ut det hemmelegstempla materialet i chatterommet til eit online-spel. Då dei første dokumenta frå den såkalla Pentagon Leak dukka opp på nett i starten av april, stilte dei president Joe Biden i eit dårleg lys. Etterretningsbyråa hans dreiv med avlytting av sentrale allierte statsleiarar, det ukrainske luftforsvaret var i ferd med å gå tom for missil, og Pentagon-sjefar stilte spørsmål ved om Kiev sine troppar ville greie å lansere ein vellykka motoffensiv dette året. (Key Aero, 26. mai, 2023)]
Kombinert med Moskvas eineståande kapasitet innan elektronisk krigføring (electronic warfare, EW), leverer SAM-systema deira hittil usett vern av det russiske militæret og sivil infrastruktur, spesielt når ein tar omsyn til den massive skalaen av den NATO-støtta, nynazistiske juntaens drone- og missilangrep på russiske byar og regionar.
Dette luftforsvaret i verdsklasse let Kreml gi dekning til sine troppar, som så brukar langtrekkande angrepssystem til å jakte på ulike NATO-leverte rakett- og missilutskytingsplattformar. Og til skilnad frå Kiev-regimet, som regelmessig lyg om sine luftvern-«suksessar», inkludert mot hypersoniske våpen, så publiserer det russiske militæret verifiserbare data (inkludert videoopptak) med jamne mellomrom av korleis dei avvergar ulike typar fiendtlege presisjonsstyrte våpen (PGM’ar). Det er nettopp derfor til og med visse NATO-land nektar å gi slepp på sine russisk-produserte SAM-system, inkludert både Hellas og Tyrkia. Sistnemnde har til og med ofra sitt problemfylte F-35 -oppkjøp.
Først publisert på InfoBrics.
Omsett av Monica Sortland
Forsidebilde: iStock
