Derimot: Intervju med fransk etterretningsekspert:Et hovedmål med Ukrainakrigen var å styrte Putin. – Derimot
derimot.no:
«Krig i Ukraina, NATO og USA ville styrte Putin. Oppdraget feila.» Intervju med Eric Denécé
av Eric Dénécé og Piero Messina
Global Research, 9. mai, 2024
South Front 8. mai, 2024
Konflikten i Ukraina vart med vilje framprovosert av USA og NATO for å svekke Russland og styrte regjeringa til Vladimir Putin. Forventningane til Washington og Atlanterhavsalliansen var at dette trekket ville hale inn Russland – med sine enorme naturressursar – under Vestens maktsfære. Nødvendig med tanke på ein mogleg konfrontasjon med Kina.
Å få Russland til å kollapse, er eit mislykka mål. Men Washington og NATO har oppnådd noko anna som var like viktig for dei: å svekke Europa og kutte dei politiske og økonomiske banda deira til Russland. I dag er Europa meir enn nokon gong ein slave for Washington, avhengig av USAs gass- og våpenforsyningar.
Det kan verke som ein Kreml-analyse, men dette djupe og detaljerte synet kjem frå hjartet av Europa, frå Paris. Analysen ber signaturen til Eric Denécé, ein av dei leiande ekspertane innan geopolitikk og geostrategi, med mykje opparbeidd erfaring frå felten, under trikolor-flagget til fransk etterretning.
Denécé er no direktør og grunnleggar av det franske Senter for etterretningsstudiar (CF2R). Under karrieren sin har Denécé tent som etterretningsoffiser (analytikar) i marinen innanfor avdelinga Strategisk evaluering ved Secretariat Général de la Défense Nationale(SGDN). Hans operasjonelle erfaring, som offiser eller konsulent, førte han til å leie operasjonar i Kambodsj blant geriljastyrkane, og i Myanmar for å sikre interessene til Total mot den lokale geriljaen. Han tente og som konsulent for det franske forsvarsdepartementet innan prosjekt som handla om framtida til dei franske spesialstyrkane og disputtar i Sørkinahavet. I fleire år har han tent franske og europeiske selskap i spørsmål om etterretning, kontraetterretning, informasjonsoperasjonar og risikostyring, i Europa og Asia.
Piero Messina (PM): For over 30 år sidan vart Russland forsikra om at NATO aldri ville utvide sitt operasjonsområde. Men kva skjedde?
Eric Denécé (ED): NATO sine løgner daterer seg til 1990, då James Baker, som den gong var USAs utanriksminister, forsikra Mikhaïl Gorbatsjov på møtet deira den 9. februar om at NATO aldri ville «rykke framover ein tomme austover». Denne lovnaden vart broten. Så, i mars 1991, lova Vestlege leiarar Sovjetunionens leiarar igjen at NATO ikkje ville ekspandere austover. Bevis for denne løgna er no dokumentert, som stadfesta av Roland Dumas, den gong Frankrikes utanriksminister, og Vladimir Fedorovsky, tidlegare russisk diplomat. NATO har konstant utvida maktsfæren sin i aust-Europa, integrert nye medlemmar. Dei held fram med å gjere det (Ukraina osv.), og dei omdannar seg til og med til ein anti-kinesisk allianse, med militærstyrkar i Indo-Stillehavet.
PM: Frå NATO-hovudkvarteret i Brussel kunngjer dei at frå deira synspunkt har Atlanterhavsorganisasjonen eigentleg berre implementert ønska til suverene statar som uttrykte at dei gjerne ville slutte seg til den pakta. Er det ein truverdig rekonstruksjon?
ED: Ein slik situasjon ville ikkje ha oppstått dersom NATO hadde blitt oppløyst etter at trusselen frå Warszawa-pakta forsvann. Men amerikanarane hadde aldri til hensikt å gjere det, for Alliansen var eit formidabelt instrument for politisk, diplomatisk og militær innverknad til å kontrollere europeiske statar som alle – unntatt Frankrike og Storbritannia – nekta å gjere eit minimum av innsats for å sikre sin eigen tryggleik.
Vi bør heller ikkje gløyme eit anna sentralt aspekt. Med den stadige forstørringa av NATO, og og brota på forpliktingane overfor Moskva, har amerikanarane nekta Russland ein innverknadssfære i sitt nære utland, sjølv om dei sjølve etablerte Monroe-doktrinen i 1823, som «forbyr» intervensjon eller innblanding frå andre statar på det amerikanske kontinentet, under trussel om amerikansk gjengjeld. Denne systematiske hyklar-politikken har til sist irritert russarane, som meiner at Vesten ikkje respekterer dei internasjonale lovene dei sjølve har vedtatt og pressa på verda når dei vurderer det som gunstig for sine interesser, men held fram med å fordømme dei som faktisk gjer det.
PM: Dei siste åra av Ukrainas historie er veldig komplekse. Kva skjedde mellom 2004 og 2014? Kan vi lage ei liste over eksterne aktørar som bidrog til til å endre kursen til landets historie?
ED: I 2004, i kjølvatnet av «fargerevolusjonane», såg Ukraina ei svær folkerørsle som fordømde utbreidd valfusk i andre runde av presidentvalet. Medan den pro-europeiske kandidaten Viktor Jusjtsjenko leidde på meiningsmålingane, erklærte valkommisjonen siger for statsminister Viktor Janukovitsj, støtta av den avtroppande presidenten, Leonid Kutsjma og Vladimir Putin. Det utløyste massive demonstrasjonar som kravde annullering av valresultatet og organisering av nyval. Den 3. desember, 2004, annullerte Ukrainas høgsterett presidentvalet og gav ordre om ei ny avrøysting der internasjonale observatørar var til stades. Denne gongen vart Viktor Jusjtsjenko erklært vinnar og sverga inn som president den 23. januar, 2005. Ei pro-Vestleg regjering var installert i Kiev.
Denne fredelege «Oransje-revolusjonen» vart støtta og finansiert av Den europeiske unionen, USA og ei rekke Vestlege organisasjonar og stiftingar. For Washington var støtta til Ukrainas demokratiske opposisjon ein del av den nykonservative strategien som ønska ein meir aktiv amerikansk utanrikspolitikk, basert på prinsippet «form verda».
Men det nye ukrainske regimet skulle snart bere preg av kronisk ustabilitet: på under fire år fekk dei tre statsministrar, to parlamentsval gjekk av stabelen og Oransje-koalisjonen gjekk i oppløysing. På grunn av interne konfliktar kollapsa regimet som hadde oppstått frå Oransjerevolusjonen raskt og avslørte den endemiske korrupsjonen som har prega landet og «elitane» der sidan uavhengigheita.
Som resultat vart Viktor Janukovitsj vald til president i 2010 – heilt lovleg denne gongen – og med støtte frå den russisk-språklege folkesetnaden i aust-Ukraina. Han bestemde seg så for å avvise ein økonomisk avtale med EU til fordel for ein annan med Russland, som han såg som meir gunstig for landet. Dette var signalet som framprovoserte styrtinga av han, via Maïdan-kuppet (2014), orkestrert av USA, slik Victoria Nuland stadfesta.
PM: Europeiske etterretningsbyrå hadde hatt søkelyset på Ukraina i to tiår. Korfor vart all historia frå 2004 til februar 2022 bokstaveleg talt sletta?
ED: Vestlege etterretningstenester visste godt om den spesielt kaotiske situasjonen i dette landet (i nær økonomisk kollaps, korrupt, plaga av mafia-gjengar og ny-nazistiske grupperingar m.m) som var ei ekte «gråsone» i hjartet av Europa. Så det måtte haldast auge med.
Men europearane bestemde seg for å gjere det om til eit område med spenningar i forholdet til Russland, og sette opp ein duell i den tru at Moskva skulle bøye seg og bli definitivt svekka. Så dei auka med hensikt friksjonen og prøvde gi Moskva skulda for alt ihop. For å klare det, måtte dei gløyme rolla si i 2004-revolusjonen og 2014-statskuppet, så dei kunne halde fram med å framstille seg som «den gode, demokratiske leiren» i møte med «diktatoren» Putin og hans ekspansjonistiske ambisjonar…
PM: I 2015 kom dei fram til Minsk-avtalane. Fleire år seinare skulle vi oppdage – Tysklands eks-kanslar Angela Merkel skulle fortelle oss – at det var ein strategi for å kjøpe tid. Korleis kan ein overtyde Russland om å kome til forhandlingsbordet etter noko slikt?
ED: At Frankrike og Tyskland med viten og vilje ikkje brukte Minsk-avtalane, er ein ekte skandale, ei dobbel statsløgn som diskrediterer begge statane i verdas auge og, sjølvsagt, russaranes. Ein bør hugse på at alt dette vart gjort med støtte frå Washington, som var imot avtalen. For Moskva var dette berre endå eit døme på Vestleg dobbeltspel og på USA sine fiendtlege planar for Russland. Dette kom sjølvsagt på toppen av løgnene under Den kalde krigen. Med all tillit borte, byrja Putin reagere annleis, han byrja førebu landet på ein mogleg konfrontasjon. Men han gav aldri opp idéen om å forhandle med amerikanarane, europearane og ukrainarane, fullt medviten om dobbeltspelet deira.
PM: La oss snakke litt om ein global visjon igjen. Kva er USA sine geostrategiske målsetningar i denne konflikten? Er det å separere Russland frå Europa eit nødvendig mål for å oppretthalde den unipolare ordenen som vart fødd då SSSR braut saman?
ED: Med framprovoseringa av denne konflikten hadde amerikanarane to mål. Det første var å svekke Russland, styrte Putin og integrere Russland og ressursane deira inn i den Vestlege leiren, med utsikt til ein mogleg komande konfrontasjon med Kina. Det andre var å ta over dei europeiske statane, som var stadig meir avhengige av russiske energiressursar og, i visse fall, heller kritiske til NATO. Dette hadde blitt endå meir nødvendig for Washington sidan London etter Brexit ikkje lenger kunne spele rolla som trojansk hest i EU, og sistnemnde med fransk/tysk drivkraft risikerte å auke autonomien sin i høve til Washington.
USA feila openbert fullstendig på første punkt, etter ei svært dårleg vurdering av Russlands vilje, uthaldenheit og reaksjonskapasitet. På den andre sida har det vore full suksess på punkt to, med eit Europa som meir enn nokon gong er underlagt Washington, avhengig av gassen deira og våpenforsyningane deira. Våre europeiske «elitar» har heilt klart medverka til denne miserable utviklinga.
PM: Kan konflikten mellom Russland og Ukraina vere den første konflikten mellom to motståande verdssyn: den unipolare verda og den multipolare som er konsentrert i BRICS-dimensjonen?
ED: Denne konflikten er verkeleg ein samanstøyt mellom to ulike verdssyn: det til eit dekadent Oksidenten, leidd av USA med sin unilateralisme og imperialisme som veks seg stadig sterkare og blir slavisk følgd av europeiske statar som manglar eigen vilje og har abdisert all suverenitet. Og det til Russland, knytt til sin suverenitet, kultur og balanserte relasjonar mellom statar, ein visjon delt av fleirtalet i BRICS og dei såkalla landa i sør.
Men for Vesten er ikkje dette anna enn ei samling bøllestatar eller autoritære regimer.
Det komiske er at vår side hevdar dei representerer «det gode», «det rette» og «demokrati», sjølv om dette ikkje lenger er sant. La oss minnast korleis USA med ringeakt ignorerte FN-resolusjonar i 2003 og braut folkeretten ved å invadere Irak, som forårsaka rundt ein million døde sivile og gav liv til terrorist-gruppa kjend som «Den islamske staten», IS.
PM: Europa viser alle sine avgrensingar. EU har ingen felles utanrikspolitikk, dei følger retningslinjene dikterte av NATO og USA. Kva betyr EU i dag?
ED: EUer mykje meir fragmentert enn vi likar å innrømme. Og den ukrainske konflikten har berre tent til å auke den interne divergensen. For det første viser fleire statar aukande nasjonal egoisme i forsvaret av eigne interesser: dette gjeld Polen og dei baltiske statane som i sitt hat til Russland – delvis forståeleg historisk sett – pressar dei til å ta ekstreme standpunkt som er til skade for Europa. Dette gjeld også Tyskland, som etter Brexit har sett på seg sjølv som eineherskar av Unionen og blir mindre og mindre innstilt på samarbeid: vi kan måle dette i kor sterkt dei kjempar mot immigrasjon frå Middelhavet, eller samtykker til finansielle reglar og industrielt samarbeid om våpenproduksjon.
Utover dette må ein erkjenne at det i dag er ein krigslysten Washington/London/Warszawa-akse som dikterer europeisk politikk, sidan Frankrike og Tyskland har sett sine politiske roller betydeleg reduserte av Ukraina-konflikten: førstnemnde på grunn av si manglande evne til å avgrense gjelda si, sistnemnde på grunn av den avbrotne forsyninga av billig russisk gass.
PM: La oss snakke om korleis krigen i Ukraina blir framstilt i media. Er det eit ein-vegsnarrativ, eit narrativ som ofte slettar historiske faktum? Kva er meininga med denne haldninga og korleis kan ein forklare den?
ED: I dei siste to åra har den ukrainske konflikten gitt opphav til ein hemningslaus informasjonskrig, sjølv om den paradoksalt nok blir avgrensa av at kvar side har forbode kringkasting frå opponerande medium og berre kan påverke sitt eige publikum. Som resultat er russisk propaganda vanskeleg å vurdere for Vestlege publikum, sidan det er umogleg å få tilgang til meldingane den formidlar. På den andre sida blir desinformasjonen som ukrainarane og amerikanarane praktiserer, og som blindt blir repetert av media i Europa, stille ignorert, sjølv om folket har fått det servert dagleg dei siste to åra.
Det er derfor viktig å fokusere på metodane til Kievs «spinn-doktorar», deira amerikanske rådgivarar og deira mediekontaktar. Dei bruker alle teknikkane til historiefortellinga for å pådytte folk narrativet sitt, forme opinion (på Pavlovs vis), plassere det fulle ansvaret for konflikten på Moskva og nøytralisere avvikande synspunkt.
Det er difor viktigare enn nokon gong å vise varsemd med informasjon frå begge sider. I denne konflikten er ikkje Vestlege medium meir nøytrale eller pålitelege enn russiske medium.
PM: President Zelensky sin politiske profil er også veldig kompleks. Frå TV til Bankova. I tillegg til oligarkane vi veit har finansiert han, er det mogleg å føretille seg «hybrid» støtte til oppbygginga av Zelensky som mediefigur.
ED: Dette er eit viktig spørsmål. I Vesten har vi gjort Zelensky til «helt», medan han eigentleg berre er ein middelmåtig karakter som har styrta landet sitt rett ut i kaos. La oss ikkje gløyme at denne «komikaren» vart vald i 2019 etter ein kampanje førebudd av produksjonen av ein TV-serie som var designa for å skyve han inn i presidentrolla. Han vart deretter vald på løfte om å gjenopprette rettane til den russisk-språklege befolkninga og skape fred. Han gjekk heilt tilbake på desse løfta så snart han hadde kome til makta, påverka og trua av ny-nazistiske ultranasjonalistiske grupper. Og frå 2020 byrja han å hardne politikken sin mot opposisjonen, stengde mange mediekanalar – stempla som pro-russiske – og fengsla visse opponentar. Ein bør også hugse på at han, med solide bevis, er skulda for kvitvasking av store summar pengar, og at han ikkje har greidd å nedkjempe korrupsjonen som underminerer landet hans som har blitt endå verre med krigen.
Framfor alt har han ansvaret for hundretusentals døde ukrainarar fordi han – under britisk press – nekta å fullføre fredsforhandlingane med russarane i april 2022, seks veker etter at konflikten braut ut.
PM: Fram til 1990-talet brukte NATO hemmelege operasjonelle nettverk til å endre tings orden. Finst det eit STAY BEHIND-nettverk som er dedikert til sentral-Europa-saka i dag?
ED: Slike nettverk vart sette opp i Ukraina av amerikanarane og britane så tidleg som i 2015. Dei trente spesialavdelingar innanfor Kievs armé og spesialtenester, både for å erobre Donbas og Krim, og for å takle ein mogleg russisk invasjon. Desse avdelingane vart sette inn mot autonomistane i sør-aust av landet, og deretter mot russiske styrkar frå starten av «den spesielle militæroperasjonen». Dei driv no med offensive operasjonar inne i Russland og blir frista til å gjere det i Afrika og, for å forstyrre aksjonane til Wagner-gruppa og skade Moskva sine interesser.
Omsett av Monica Sortland
Først publisert på South Front
Forsidebilde: Lexica
